[Ο Δημήτρης Πικιώνης με τα τέσσερα από τα πέντε παιδιά του στην Αίγινα]
Οι ΦΙΛΟΙ της ΦΥΣΗΣ/ Naturefriends Greece έχουν καλές και "μακροχρόνιες φιλικές σχέσεις" με το έργο του Δημήτρη Πικιώνη. Την τελευταία φορά που επισκεφτήκαμε το πλακόστρωτο στου Φιλοππάπου ήταν στις 15 Μαρτίου 2015. Δείτε ΕΔΩ ένα video από την επίσκεψη/ ξενάγηση μιας μεγαλύτερης βόλτας στην περιοχή.
Η παρουσίαση της ομιλίας του Δημήτρη Πικιώνη "Γαίας Ατίμωσις" (Δια τήν προστασίαν τού τοπίου) εντάσσεται στο πλαίσιο της προετοιμασιας της εκστρατείας people4soil, η οποία προετοιμάζεται και θα ξεκινήσει το Σεπτέμβριο του 2016. Οι ΦτΦ είναι εθνικοί συντονιστές για την Ελλάδα.
-----------------------
Η ομιλία τού
μεγάλου δάσκαλου τής Ελληνικής αρχιτεκτονικής, ζωγράφου και στοχαστή
Δημήτρη Πικιώνη με τίτλο "Γαίας ατίμωσις" (Δια την προστασίαν του
τοπίου) . Είναι από το βιβλίο Δ.ΠΙΚΙΩΝΗ ΚΕΙΜΕΝΑ - ΜΙΕΤ [ΕΔΩ ΕΔΩ ΕΔΩ]
Δημήτρη Πικιώνη: "Γαίας Ατίμωσις" (1954)
Σήμερα
που η Ελληνική γή, η Αττική ιδιαίτερα, κακοποιείται ανηλεώς από τους
σημερινούς κατοίκους της, σήμερα που η "πόλη περιβόλι" κατάντησε φαιό
νταμάρι, σήμερα που "εξορκίστηκε το πράσινο και φύτρωσε το τσιμέντο" και
εν όψει των εκλογών της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι ιδιαίτερα επίκαιρο.
Η γή τούτη (Αττική γή) είχε, μαζί με μερικές άλλες, το προνόμιο να διδάξει στον άνθρωπο μιά από τις πιό υψηλές μορφές της αποκάλυψης του παγκοσμίου λόγου. Και τη μορφήν αυτή την έπλασε ο αρχαίος καθ' ομοίωση τούτης της γης, θε νά 'λεγα πως την ανέσυρε μεσ' απ' το χώμα της και τους βράχους της, κατά τη συμβολική ρήση του σοφού Κιμρί, που έλεγε πως "μέσα στο χώμα πρέπει να βλέπουμε, γιατί εκεί μέσα προετοιμάζονται όλα". Μέσα στο χώμα, δηλαδή στην εγκρυπτόμενη στη Φύση αποκάλυψη του κόσμου του νοητού.
Κι είναι - για να περιορισθώ στην περιοχή που εξετάζουμε τώρα - είναι, λέω, η βαθύτατη ενόραση και ενακοή του αρχαίου που τον έκανε ικανό ν' ακούσει μέσα του την προσταγή τη θεϊκή, που όριζε ν' αποδοθεί ο κάθε τόπος στο θεό που του άρμοζε. Τούτο το νόημα εκφράζει αλληγορικά ο αρχαίος μύθος που μας λέει πως οι θεοί είχαν μοιραστεί στην πανάρχαιη εκείνη εποχή ολάκερη τη γη κι όχι κατ' έριν αλλά δίκης δη κλήροις το φίλον λαγχάνοντες κατώκιζον τας χώρας, και κατοικίσαντες μας ανάθρεφαν και μας κυβερνούσαν όχι με τη βία αλλ' οίον οίακι πειθοί ψυχής εφαπτόμενοι κατά την αυτών διάνοιαν. Τούτη του θείου λόγου η ενακοή τους παρακίνησε να καταστήσουν τους Δελφούς ιερό του Απολλώνιου Λόγου και συνάμα πνευματικό σύγκεντρο όλου του κόσμου, ή να ονομάσουν την Ελευσίνα τόπο των συνεχόντων άπαν το ανθρώπειον γένος μυστηρίων, και την Ολυμπία μητέρα του Άθλου. Κι είναι τόσο πέρα απ' τις προβλέψεις μας το υψηλό περιεχόμενο που έδιναν στον όρο.
Η γή τούτη (Αττική γή) είχε, μαζί με μερικές άλλες, το προνόμιο να διδάξει στον άνθρωπο μιά από τις πιό υψηλές μορφές της αποκάλυψης του παγκοσμίου λόγου. Και τη μορφήν αυτή την έπλασε ο αρχαίος καθ' ομοίωση τούτης της γης, θε νά 'λεγα πως την ανέσυρε μεσ' απ' το χώμα της και τους βράχους της, κατά τη συμβολική ρήση του σοφού Κιμρί, που έλεγε πως "μέσα στο χώμα πρέπει να βλέπουμε, γιατί εκεί μέσα προετοιμάζονται όλα". Μέσα στο χώμα, δηλαδή στην εγκρυπτόμενη στη Φύση αποκάλυψη του κόσμου του νοητού.
Κι είναι - για να περιορισθώ στην περιοχή που εξετάζουμε τώρα - είναι, λέω, η βαθύτατη ενόραση και ενακοή του αρχαίου που τον έκανε ικανό ν' ακούσει μέσα του την προσταγή τη θεϊκή, που όριζε ν' αποδοθεί ο κάθε τόπος στο θεό που του άρμοζε. Τούτο το νόημα εκφράζει αλληγορικά ο αρχαίος μύθος που μας λέει πως οι θεοί είχαν μοιραστεί στην πανάρχαιη εκείνη εποχή ολάκερη τη γη κι όχι κατ' έριν αλλά δίκης δη κλήροις το φίλον λαγχάνοντες κατώκιζον τας χώρας, και κατοικίσαντες μας ανάθρεφαν και μας κυβερνούσαν όχι με τη βία αλλ' οίον οίακι πειθοί ψυχής εφαπτόμενοι κατά την αυτών διάνοιαν. Τούτη του θείου λόγου η ενακοή τους παρακίνησε να καταστήσουν τους Δελφούς ιερό του Απολλώνιου Λόγου και συνάμα πνευματικό σύγκεντρο όλου του κόσμου, ή να ονομάσουν την Ελευσίνα τόπο των συνεχόντων άπαν το ανθρώπειον γένος μυστηρίων, και την Ολυμπία μητέρα του Άθλου. Κι είναι τόσο πέρα απ' τις προβλέψεις μας το υψηλό περιεχόμενο που έδιναν στον όρο.
